Ξεμάκρυνες και χάθηκες,
ανείπωτη ομορφιά,
στου κόσμου τους ατέλειωτους τους δρόμους,
Μα εκείνο το σημάδι σου
που έχω στην καρδιά
μ' αλλάζει όλου του σύμπαντος τους νόμους.
Νεράκι ήσουν και κύλισες,
χάθηκες μακριά
και μια σταλιά δεν πρόλαβα να νιώσω
Σαν έρθει το ξημέρωμα,
με κάθε ανασεμιά,
στη σκέψη μου σε έχω κάθε τόσο.
Θυμάμαι που ανέτειλλες
ψηλά στον ουρανό,
τον ουρανό των θέλω που έχουμε όλοι.
Είναι βαρύ το τίμημα
να μην σε ξαναδώ,
το ξέρουν όσοι είναι ονειροπόλοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου