Περιμένοντας το ξημέρωμα

Γλίστρησε ο κόσμος απαλά από τα μάτια μου,αφήνοντας πίσω του ένα βαθύ σκοτάδι.
'Ενα σκοτάδι φτιαγμένο από σκιές μιας πρώην ύπαρξης.
Κι ο κόσμος μου συνεχίζει να κυλάει...
Ταξιδεύει στο ανέκφραστο πια πρόσωπό μου,
στα σφιγμένα χείλη μου,στο λαιμό μου για να καταλήξει στο πάτωμα.
Όλος μου ο κόσμος μια μοναχική σταγόνα στο στιλπνό πάτωμα.
Κι ολόγυρα σιωπή.Τίποτα πια δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας μου.
Θα μείνω εδώ να περιμένω την αυγή...