Τρίτη 22 Ιουλίου 2009
Σήμερα θα ξημερώσει μια διαφορετική μέρα. Δροσιά, υγρασία και σκοτάδι απλώνεται στο σχεδόν απέραντο δάσος που κυκλώνει το ξενοδοχείο. Ανυπομονησία και αγωνία απλώνεται στις καρδιές μας. Από νωρίς στην ταράτσα. Στα τηλεσκόπια και στις φασματοσκοπικές διατάξεις. Τριγύρω σου μπορείς να δεις ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο που κι εκείνοι, σαν κι εμάς έχουν διασχίσει εκατοντάδες χιλιόμετρα για μερικές στιγμές νύχτας. Μιας νύχτας μοναδικής. Μιας μικρής νύχτας μες τη μέρα .
“Πρώτη επαφή”! Ακούστηκε από κάποιον και ταυτόχρονα τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών άρχισαν να ανοιγοκλείνουν. Κοιτούσα γύρω μου και εντός μου, μα η αναστάτωση παντού η ίδια. Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο στη Γη. Ο μεγάλος Ήλιος να κρύβεται ολάκερος πίσω από τη μικρούλα Σελήνη και μονάχα το περίλαμπρο στέμμα του να απομένει από αυτόν ,σαν μια υπόσχεση του πως θα ξαναγυρίσει. Σιγά-σιγά άρχισε να σουρουπώνει, εννιά η ώρα το πρωί.
“Σ' ένα τέταρτο ολικότητα”! Ακούστηκε πάλι η φωνή. Βιασύνη και χειρουργικές κινήσεις στα τηλεσκόπια. Πρέπει να γίνουν όλα με ακρίβεια. Τα πουλιά κελαηδούν δυνατά. Ως και τα έντομα δείχνουν ανήσυχα. Μέσα μου νοιώθω κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι θα γίνει εκεί ψηλά. Κάτι συμβαίνει ήδη. Από τον Ήλιο απέμεινε ένα μικρό κομματάκι του. Αυτή η εικόνα και στις οθόνες όλων των υπολογιστών. Μπορούσες να δεις κάθε λογής αστρονομικό όργανο και μη στημένο γύρω σου. Από τηλεσκόπια και φασματογράφους ως φωτογραφικές μηχανές και υπολογιστές . Άνθρωποι και μηχανήματα στραμμένοι στο μεγαλειώδες κοσμικό γεγονός.
“Πάμε για ολικότητα”!!! Το φως λιγοστεύει ολοένα και πιο πολύ. Η θερμοκρασία πέφτει συνεχώς ενώ στον ουρανό ένας κατάμαυρος δίσκος καλύπτει σχεδόν όλο τον Ήλιο. Οι τελευταίες αχτίδες του ξεχύνονται μέσα από τα βουνά της Σελήνης. Οι χάντρες του Baily. Μια τελευταία δέσμη φωτός έρχεται από το αστέρι μας. Ένα ουράνιο διαμαντένιο δαχτυλίδι κι έπειτα, σιωπή... Όλα τα έμβια όντα μοιάζουν να πάγωσαν. Μόνο οι φωτογραφικές μηχανές έμειναν να λυσσομανούν ασταμάτητα. Τα ζώα κούρνιασαν , τα έντομα κρύφτηκαν, οι άνθρωποι σώπασαν. Ήμασταν σίγουρα χιλιάδες μαζεμένοι σ' εκείνο το μέρος κι όμως δεν ακουγόταν ούτε ανάσα. Ψηλά, ένας περήφανος μαύρος δίσκος και γύρω του το στέμμα του Ήλιου , καλοσχηματισμένες αχτίδες φωτός να απλώνονται σ' όλο το σκοτεινό ουράνιο στερέωμα. Ανάμεσα τους τ' αστερια λαμπύριζαν αμήχανα, θαρρείς κι αυτά ξαφνιάστηκαν που είδαν τα βλέμματα μας τέτοια ώρα. Αλλόκοτα συναισθήματα χαράς και φόβου. Δέος. Πόσο πιο μικροί είμαστε άραγε απ' όσο θεωρούμε τους εαυτούς μας; Κι εκεί που ο φόβος μέσα μας ασυναίσθητα μεγάλωνε για τ' άστρο της ημέρας...Φως...
Διαμαντένιο δαχτυλίδι ξανά, συνοδευόμενο από χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Ο Ήλιος επέστρεφε! Όλα θα ήταν όπως πριν. Μεταξύ μας πανηγυρισμοί , συγχαρητήρια και αγκαλιές. Τα είχαμε καταφέρει. Τώρα μόνο καταλαβαίνω εκείνους τους ανθρώπους, κάποιοι τους λένε και τρελούς, που τρέχουν σ' όλο τον πλανήτη για μερικά λεπτά ολικότητας. Σήμερα έγινα ένας από αυτούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου